Perşembe, Temmuz 29, 2010

İçelim..

O kadar sıcak ki, boğucu ve bunaltıcı ki, her daim buzz gibi bir şeyler içmek istiyorum. Bir kaç gün hasta da oldum bu yüzden zaten..
Yeni tarifler yayınlanmayı bekler halde sırada, itişip kakışıyorlar. Gürültülerinden başım ağrımakta ama, sıcak insana yazı bile yazdırmıyor..
İçelim bir müddet daha.. :)

7 yorum:

fuat gencal dedi ki...

En az 3 tanesini içerim. Ellerinize sağlık. Bu sıcaklardada ne güzel serinletir.

Saygılar.

Unknown dedi ki...

Sıcak ki ne sıcak,tarifler bekleyedursun az,aman dikkat edin,sağlıktan önemlisi yok..sağlık ve sevgiyle

mutfakcini dedi ki...

Yeter yeterrr öleceksek ölelimmm..diye bi şarkı var ya o geldi aklıma :) Hadi içelim ,ferahlayalım :)

MAVİ TUTKU dedi ki...

İçelim gerçekten, serinlemek için,
ferahlamak için, mümkünse unutmak için içelim gitsin..

Cocukla Cocuk dedi ki...

bu sıcaklarda ne cok arıyoruz içeçel..evet içelim..:)

mutfakcini dedi ki...

İçtik bitti güzelim,nerdesin :))

Adsız dedi ki...

Yazarlar


14 Eylül 2010
Melis ALPHAN melisalphan@hurriyet.com.tr




Babama veda


Turgenyev’in “Babalar ve Oğullar”ında Bazarov’un dediği gibi “Ölüm eski bir şey ama herkes için yenidir.”


Babam öldü benim.
Biliyorum, bunu yaşayan ne ilk ne de son kişiyim.
Ama bana öyle gibi geliyor.
Sanki kimsenin babası ölmemiş, ölmezmiş, bir tek benimki bu dünyadan göçüp gitmiş gibi...
Tanıdığım, en az benim kadar tezcanlı tek insandı.
Gidişi de öyle oldu.
Neredeyse sinyalsiz.
Aniden. Hızla.
Beni alıştırmadan, ihtimali aklıma getirmeden, uzaklarda olduğumdan ona doymama fırsat vermeden.
Ağzından son bir kez “Güzel kızım”ı duyamadan.

* * *

Yoğun bakımdayken, camdan bakan bize gücünün kalan son kırıntısıyla el sallayışı gitmiyor gözümün önünden.
Ben bakamadım fazla, onu o halde görmeyi yüreğim kaldırmadı.
Sonra annem zorladı da içeri, yanına girdim.
Bağırdı mı yeri göğü inleten babamı bir gün öyle düşkün, öyle güçsüz, öyle savunmasız göreceğimi söyleseler inanmazdım, “git işine” derdim.
Birkaç dakika konuştu. Söyledikleri arasından tek seçebildiğim “Sağ olursam” sözcükleri oldu.
Günlerdir kafamı kurcalıyor...
Acaba “Sağ olursam”ın ardından ne dedi?
Sağ olursa ne yapacaktı, ne diyecekti, nasıl yaşayacaktı...
Boşlukları doldurmak bana kalıyor.
Ama neye yarar ki?
Sağ olamadı.
Gitti.

* * *

İnsanın ölmeden önce hayatı film şeridi gibi gözlerinin önünden geçer derler ya...
Benim günlerdir gözlerimin önünden babamla hatıralarım geçip duruyor.
Beni kucağında oturtmaları, papatya tarlasında omuzlarında taşıyışı, sokak kapısından girdiğinde “Babam” diye ona sarılışım...
Çocukluğumda her pazar baş başa gittiğimiz aynı lokantadaki öğle yemekleri... Mantarlı tavuk...
Moralim bozuk olduğunda, yüz yüze ya da telefonun diğer ucunda “Kızım senin arkanda baban var” diye beni rahatlatışı...
“Ben sana sonuna kadar güveniyorum” diyerek bana güven aşılaması ve insanlara güvenmemi sağlayışı...
16 yaşında dünyaya ve hayata isyan ettiğim günlerde beni karşısına oturtup yüzünde belli belirsiz bir endişe ifadesiyle “Kızım çok idealistsin” diyerek beni gerçeklerle tanıştırışı...
17 yaşımdan itibaren havaalanlarında otomatik kapı açılır açılmaz yüzünde kocaman bir gülümsemeyle beni karşılayışı...
Saman alevi gibi parlayıp sönmeleri... Bağırdıktan iki dakika sonra “Melikom” demeleri...

* * *

Hiç şüphem yok, babam beni bu hayatta en çok seven adamdı.
Ne beni o kadar seven bir adam daha çıkar. Ne de ben bir adamı onu sevdiğim kadar severim...
Tanıdığım en iyi kalpli insandı.
Farkında olmadan kendi çemberime dahil ettiğim insanlarda öncelikle iyi bir yürek aradım. Aynen onunki gibi.
Yüreğini sevmediklerimi derhal hayatımdan çıkardım. Eksikliklerini de hiç hissetmedim. Bunu babamdan öğrendim.
Alışırsın, diyorlar.
Alışmam, alışamam.
Kanadı kırılmış kuş gibiyim, bir daha hiç uçamayacak...
Kuyruğu kesilmiş kedi gibiyim, dengeyi kaybettiğinden dört ayak üstüne düşemeyecek...
Hayatta hep bir anlam aradım.
Şimdi iyiden iyiye anlamsızlaştı.
Ne diyeyim?
Dilerim son sürat gittiğin yerde bir anlam vardır.
Sahipsiz kaldım babam.

FNTK...